De uitdaging: wandelen en beklimmen van de Maroma-berg

Vanuit Casa Junius heb je volledig zicht op de Maroma. De Maroma is onze hoogste berg (2067m) en maakt deel uit van het enorme nationale park van de Sierras de Tejeda, Almijara en Alhama. Dit laatste is een natuurpark met een lengte van ruim 60 km met vele lange en korte wandelroutes.

Het beklimmen van de berg Maroma

This way, please. From here it took 4 hours to the top.

Als je een aantal jaren vanuit ons huis naar de Maroma kijkt, krijg je het gevoel: dat beest moeten we ooit eens beklimmen. Misschien is dit gevoel een beetje on-Spaans, want de lokale Spanjaarden hebben dat gevoel helemaal niet. Hoe dan ook, met de komst van de dochter van Ellen en haar man Thijs kwam de discussie weer bovendrijven. Dus app'te ik Bob en vroeg of hij ons wilde begeleiden.

Bob Kraanen, friend and local walking guide

Bob, vriend en onze wandelgids www.bobwalks.com, antwoordde dat hij het beklimmen van de berg Maroma wel wilde doen. Bij een korte rondgang onder de lokale Nederlanders bleek dat meerdere mensen ook geïnteresseerd waren en zo kwamen we op 7 januari 2024 met een groep van 10 personen. Allemaal samen de berg op. Let wel, het was januari, midden in de winter in Andalusië, en het kan koud en erg winderig zijn. Maar het geluk was aan onze kant: we hadden heel zonnig weer, geen wind, strakblauwe lucht en alleen een beetje sneeuw op de top van de berg..

Voorbereiding is alles bij het klimmen

Iedereen kwam goed voorbereid aan de start met goede bergschoenen, een rugzak met daarin water, eten en meer. De start ligt aan de andere kant van de berg, op ongeveer 45 minuten rijden van Casa Junius. Op een grote parkeerplaats bij het startpunt bleken wij niet de enigen te zijn die de tocht gingen maken om de Maroma berg te beklimmen. Maar maak je geen zorgen, je zult mensen ontmoeten, maar sporadisch.

The first part of the path to the top of the Maroma, wide and not steep

Het eerste deel: met veel enthousiasme beginnen met het beklimmen van de Maroma

Het eerste deel van de route naar de top van de Maroma berg ging door bos. Hier en daar een steil stuk, veel stenen en brede paden. Dit deel van het bos wordt commercieel gebruikt, omdat uit een groot aantal bomen hars werd gewonnen. Naarmate je hoger kwam, werd het pad kleiner en ruiger. De eerste stop werd gemarkeerd door een groot bord en een fantastisch uitzicht over de vallei. In totaal moesten we 1000 meter klimmen.

Het tweede deel: de uitdaging op de berg komt binnen

Second part of the climb to the top of the Maroma. Quite different from the first part: rocky and steep.

Hoger op de berg werd het pad smaller en gladder. We waren al 3 uur onderweg. Er lag nog wat sneeuw. Je begint je benen te merken, het is niet echt een 'walk in the park'. Na elke honderden meters moest ik weer even op adem komen. De angel zat in zijn staart. Het pad werd steil en net onder de top smal en aan beide kanten steil naar beneden. We zaten op 1930 meter en er was nog 100 meter hoogte te gaan. Het was moeilijk om te lopen: stenen, keien en nog eens stenen en keien. Ik moet toegeven dat mijn benen begonnen te wiebelen na een klim van 4 uur. Het voelde niet prettig en veilig en ik vroeg Bob om te draaien en weer naar beneden te klimmen. De weg naar beneden is nog eens 3,5 uur ....... maar het uitzicht was fenomenaal. De rest van de groep wist de top te bereiken.

The zenith of the Maroma on 2067m. From here you have to descend 1000m in 3,5 hours to find your car.

Het hoogste punt van de Maroma

Zoals ik al zei, de rest van de groep wist de top te bereiken. Thijs heeft zelfs het monument op de top beklommen. Nou, hij was de jongste en werd door Bob direct aangesteld als assistent-gids vanaf nu.

De weg naar beneden

Makkelijker gezegd dan gedaan. Je voelde je knieën na een tijdje. Je beenspieren werden stijf en het pad was nog steeds glad van een beetje sneeuw. Natuurlijk was het ook een uitdaging, maar het ging goed. Iedereen in de groep was moe en je benen gingen een eigen leven leiden. Eindelijk, ja echt eindelijk, zijn we na 7,5 uur lopen en klimmen op de parkeerplaats aangekomen. Toen ik in de auto zat, moest ik mijn benen naar binnen trekken, haha.

De nasleep van het beklimmen van de berg

Gelukkig heeft iedereen het zonder schade overleefd. Ik had een heel klein steentje in mijn rechterschoen. Toen ik thuiskwam, merkte ik dat ik een grote blaar had. Dus voor de volgende keer: zorg ervoor dat er geen klein steentje in je schoen zit, hoe klein ook. Sommige deelnemers kregen onderweg krampen. Ook niet zo leuk. Maar het gevoel van ‘we hebben het gedaan’ overheerste. De verhalen van onderweg kwamen naar buiten en het thuisfront in Nederland werd enthousiast gemaakt. Iedereen wil nu naar de top van de Maroma! We zullen wel zien......